دعای باران

در زمان حضرت داود (علیه السلام) خشکسالی پدید آمد. مردم سه نفر از علماء خود را انتخاب کردند؛ آن ها از شهر خارج شدند تا از خدا طلب باران نمایند.

یکی از آن ها گفت: خدایا تو به ما فرمان داده ای تا کسی را که به ما ظلم کرده است مورد عفو و بخشش قرار دهیم، اینک ما به خود ظلم کرده ایم تو ما را عفو کن.

دومی گفت: خدایا تو به ما دستور داده ای که بندگان را آزاد کنیم و اینک ما بندگان توئیم، ما را آزاد فرما.

سومی گفت: خداوندا تو در تورات خود ما را حکم کرده ای که فقیر و مسکین را از خود نرانیم و ما مسکین هستیم که در خانه ات ایستاده ایم، تو ما را محروم نکن. کلمات این سه عالم با عمل پایان پذیرفت، خداوند باران رحمتش را بر مردم نازل فرمود.