داستان و نمايش گل انقلاب

خيابان پر از آدم بود. يك دريا آدم. آدم ها مثل موج ها كنار هم حركت مي كردند.

آن ها مشت هاي خود را بالا مي بردند و فرياد مي زدند : " ما شاه نمي خواهيم "

" ما شاه نمي خواهيم "," ما شاه نمي خواهيم "," ما شاه نمي خواهيم "

محد عكس شاه را روي ديوار كلاسشان ديده بود. يك دفعه صدايي آمد.

تق تق تق . عده اي روي زمين افتادند.

محمد چند سرباز را ديد كه تفنگ ها يشان را انداختند و فرار كردند.

بابا محمد را بغل كرد و به طرف كوچه دويد.

وسط كوچه، يك سرباز روي زمين افتاده بود. از پاي او خون مي آمد.

بابا فوري آستينش را پاره كرد و دور زانوي او پيچيد.

سرباز كلاهش را روي سر محمد گذاشت.

محمد خنديد و شاخه ي گل را توي لوله ي تفنگ او گذاشت.

بابا گفت :" ارتش برادر ماست".

سرباز مشتش را بالا برد و گفت :" خميني رهبر ماست".

" ارتش برادر ماست"," خميني رهبر ماست".

نويسنده :مهري ماهوتي