دل نوشته ای برای معلم...
دل نوشته ای برای معلم... خبرگزاری ایسنا: میز و نیمکت‌های چوبی خالی، مرتب و منظم، در سکوتی لبریز از هیجان نشسته‌اند و منتظرند این سکوت شیرین بشکند...
دانش‌آموزان می‌آیند، کلاس پر می‌شود از شادی و نشاط، سرشار می‌شود از شیطنت‌های کودکی، لبریز می‌شود از رفتن و آمدن‌های پرشور...
حالا تمام کلاس سراپا انتظار است تا تو وارد شوی، به حرمت شکوهت تمام کلاس قیام می‌کند، دیوارها هم ایستاده‌اند به احترام لبخندی که زندگی می‌بخشد... بچه‌ها به مهربانی و دانش درود می‌گویند...
و تو وارد می‌شوی... وجودت را واژه واژه می‌کنی و بذر واژه‌ها را در کویر جان و ذهن بچه‌ها می‌پاشی و باسخاوت هر چه تمام‌تر آن‌ها را آبیاری می‌کنی...
این نگاه مهربان توست که می‌شود پشتیبان غربت نگاه دانش‌آموزان...
این آرامش وجودی توست که طفلکان گریزپای بی‌قرار را قرار می‌بخشد، سحر و جادویی در کار نیست... انگار پای معجزه‌ای در میان است اگرچه ید بیضاء نداری و روی آب راه نمی‌روی و دریا را هم نمی‌شکافی...
کلام ابریشمی‌ات به‌سان گرمای نوربخش خورشید، وجود بچه‌ها را روشنایی می‌بخشد... نام تو با گرما و نور و روشنی قرین است...
جدیت وجودت را برای از میان برداشتن تیرگی‌ها باید ستود و پاکی‌اش را که فراتر از پاکی شبنم سحری است، باید تحسین کرد...
اغراق نیست اگر بگویم وجودت لبریز است از مهربانی و دلسوزی مادرانه و استواری و شکوه پدرانه...
سهم تو از جشن باشکوه تعلیم، لبخند رضایتی است که بر لبانت می‌نشیند و دیگر هیچ...
ثمره تلاشت میوه‌هایی است که از میز و نیمکت‌های چوبی مدرسه حاصل می‌شود، پشتکارت در وجود نواندیشان این خاک به بار می‌نشیند...
آینده این مرز و بوم ساخته شیوایی کلام توست که در همت و تلاش کودکان و جوانان این سرزمین بروز می‌کند.
12 اردیبهشت ماه و روز معلم تنها بهانه‌ای است برای قدردانی نمادین از انسان‌هایی که بی‌ادعا و بی‌هیچ چشم‌داشتی قدم در راه تعلیم و تربیت فرزندان ایران عزیز می‌گذارند.
