پوشش کودکانه اسپورت و شیک

با یک نگاه به این عکس، می‌شود فهمید که با یک کودک، طرف نیستیم. این پسرک، در آستانه نوجوانی است و به همین دلیل، باید ظاهری برای او- و البته با سلیقه و نظر مستقیم خودش- تدارک دیده شود که نه ظاهری کودکانه باشد و نه ظاهری جوانانه؛ انتخاب تی‌شرت آستین‌کوتاه روی یک پیراهن مدل مردانه، یکی از بهترین ترفندها در همین زمینه است. در عین حال که کودکانه نیست، اما اسپورت بودن یک ظاهر نوجوانانه را هم تضمین می‌کند. از طرف دیگر، تیپ اسپورت، به این تازه‌نوجوان کمک می‌کند که بهترین نمونه ممکن را در لباسی متناسب با سن و سالش، تجربه کند.

با این‌که این ظاهر، ظاهر کم‌نقصی است، اما رعایت یکی، دو نکته کوچک، آن را از آن‌چه هست، بهتر هم می‌کرد. نکته اول، مربوط به شلوار در این ظاهر است. با این‌که شلوار جین، کم‌ریسک‌ترین انتخاب در این تیپ است، اما می‌شد نمونه تیره‌تر و راسته‌تری از شلوار جین را امتحان کرد. همان‌طور که می‌بینید، این شلوار جین، در قسمت پشت ساق پا و روی ران، چروک‌های حساب‌شده‌ای دارد. این چروک‌ها، کمی این ظاهر رنگی‌رنگی را شلوغ کرده. در صورتی که انتخاب شلوار جینی ساده‌تر یا یک شلوار کتان تیره- مثلا سرمه‌ای یا دودی یا حتی آبی نفتی- می‌توانست بهتر باشد.  نکته دوم هم مربوط به عینکی است که اگر دقت کنید، از گردن این پسر آویزان است. عینک طبی، اگر برای تزیین استفاده شده باشد، چندان به‌جا نیست.

یک نگاه مفصل به این عکس بیندازید و به رنگ‌ها دقت کنید. دقت کردید؟ حالا بیایید با هم، چند نکته جالب درباره این ترکیب رنگی را مرور کنیم. این ظاهر، جزو معدود ترکیب‌های رنگی است که در عین این‌که بسیار هیجان‌انگیز و شاد است، اصلا تند و جیغ نیست؛ دلیل مشخصی هم دارد. اگر از رنگ نارنجی استفاده شده، با رنگ قهوه‌ای تعدیل شده؛ هم با همدیگر ترکیب خوبی دارند و هم تند و تیزی اولی و خنثی بودن دومی، با هم تعدیل شده‌اند. نکته بعدی این است که می‌شد کمی رنگ نارنجی را به قسمت پایین این ظاهر هم اضافه کرد؛ مثلا بندهای کفش را نارنجی انتخاب می‌کردند تا نارنجی، به‌عنوان رنگ کلیدی این پوشش، در همه قسمت‌ها، با تناسب، پخش شده باشد.

کفش اسپورت سفید، انتخاب خوبی برای این ظاهر است؛ اگر روی اسپورت بودنش تاکید کنیم، نه روی سفید بودنش. یک جفت کفش اسپورت چرمی قهوه‌ای با بندهای نارنجی، واقعا این پوشش را ایده‌آل می‌کرد. به این ترتیب، هماهنگی بیش‌تری بین بالاتنه و پایین‌تنه به وجود می‌آمد و این ظاهر، دیگر هیچ کم و کسری نداشت.  از طرف دیگر، حتی انتخاب کفش پارچه‌ای به رنگ آبی فیروزه‌ای- رنگ چهارخانه‌های شال- یا سرمه‌ای- رنگ راه‌راه‌های پیراهن- هم می‌توانست این ظاهر را منحصربه‌فرد کند.

این ژست، شیطنت نوجوانانه را تداعی می‌کند، اما این پسربچه که یک رزمی‌کار یا یک بوکسور نیست؛ هست؟ دستکم با این لباس‌ها، هیات یک رزمی‌کار را ندارد. پس، بهتر بود که این پوشش زیبا، با ژستی بهتر، عکاسی می‌شد؛ هرچند چنین ژستی هم هیجان آغاز نوجوانی و مبارزه با تمام بحران‌های این سن را نشانه رفته و این یعنی عکس، هوشمندانه گرفته شده است.  می‌شد با یک خنده بلند و با فضایی شادتر، شور و حال این سن را بیش‌تر نشان داد، به‌خصوص حالا که لباسی کاملا مناسب سن و فضای این آقاپسر خوش‌تیپ، تدارک دیده شده است.